Hala Cebulowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Widok z Kopca

Hala Cebulowa, Hala Cebula – dawna pasterska hala na północnym grzbiecie Pilska w Beskidzie Żywieckim[1]. Położona jest na wysokości około 1280-1308 m n.p.m.n. u północno-zachodnich podnóży wypiętrzenia Kopiec. Dołem przylega do Hali Mizowej, górą podchodzi pod graniczny polsko-słowacki grzbiet[2]. Ma na niej źródła Cebulowy Potok będący największym dopływem Sopotni Wielkiej. Nazwa hali pochodzi od masowego występowania na niej czosnku syberyjskiego[3][4], pospolicie zwanego kiedyś przez miejscowych "cebulą" (patrz: Hala Cudzichowa).

Dawniej Hala Cebulowa tętniła życiem pasterskim. Po 1980 w całym Beskidzie z powodu nieopłacalności ekonomicznej zaprzestano wypasu na halach górskich[5]. Ostatnio znów przywrócono tutaj tzw. wypas kulturowy. Hala Cebulowa jest miejscem występowania kilku rzadkich w Polsce gatunków roślin: niebielistka trwała, czosnek syberyjski i pełnik alpejski, które tworzą tutaj wyjątkowe w skali Polski zbiorowisko[6].

Z rzadkich w Polsce gatunków roślin stwierdzono także występowanie wierzbownicy zwieszonej[7].

Dolną częścią Hali Cebulowej prowadzi zielony szlak turystyczny[1]

Szlak turystyczny[edytuj | edytuj kod]

szlak turystyczny zielony Sopotnia WielkaUszczawne WyżneHala Jodłowcowaschronisko PTTK na Hali Miziowej[1]
Dolna część Hali Cebulowej

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Beskid Śląski i Żywiecki. Mapa 1:50 000. Kraków: Wyd. „Compass”, 2011. ISBN 978-83-7605-084-3.
  2. Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. [dostęp 2012-01-10].
  3. Marian Jeleśniański, Krzysztof Jamrozowicz, Joanna Pietrszko. Obiekty fizjograficzne o szczególnych walorach krajobrazowych
  4. Leszek Bernacki, Andrzej Blarowski, Zbigniew Wilczek: Osobliwości szaty roślinnej województwa bielskiego. Poznań: COLGRAF-PRESS, 1998, s. 52, 88. ISBN 83-86258-22-5.
  5. Stanisław Figiel, Piotr Krzywda: Beskid Żywiecki. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2006. ISBN 83-89188-59-7.
  6. Pilsko. Strona poświęcona ochronie przyrody Pilska. [dostęp 2012-07-17].
  7. Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.